„Wracając z Działki”

fot. Karolina Fechner

A tak sobie wracałam z działki. Szarawo... słońce już zaszło
i robił się mrok... Buty utytłane w błocie, ponieważ ziemia mokra. I tak sobie szłam, niosąc worek z warzywami na plecach. Ach, nie martwcie się, niezbyt duży... niezbyt ciężki... Idę i tupię nogami, aby błoto z nich strząsnąć, a tu widzę idzie sobie jakiś mężczyzna z rowerem.

-To jeszcze Pani pamięta, jak to buty się otrząsa z błota, bo kiedyś to tak się robiło. Na przykład ze śniegu tak się otrząsało buty, tak się nimi stukało, jak Pani to robi.

Zrównałam do niego kroku i idę, a nieznajomy mi tłumaczy, jak to buty się otrząsało.

-A, wracam od znajomej. Dała mi ciastek, chleba i takich różności, że przetrwam ze dwa dni. Byłem u niej pożyczyć dwadzieścia złotych, bo wie Pani, za tysiąc sto, to kto przeżyje. Porobi się opłaty i już na życie nie wystarcza. A ja sam wszystko sobie robię, gotuję, sprzątam. Wszystko sam, ale niektórych rzeczy nauczyła mnie mama.

-Mamy są potrzebne- wtrąciłam.

-Ach, wie Pani, wszystkiego sam się nauczyłem, a teraz śliwki sobie zrobiłem. W słoiki, zagotowałem i już będzie na trochę. A co Pani tam niesie w tym worku? Pokrzywy?

Uśmiechnęłam się.

-Nie, seler i inne warzywa.

-Acha... A wie Pani jaki jest dobry sok z naci selera?

-Wiem.

-Moja znajoma mnie poczęstowała. Zgniotła nać, dała do sokowirówki i aż jedną szklankę mi dała. Bardzo dobre to było. Bo wie Pani, ja nie narzekam, ja żyję, a moi koledzy? Było ich piętnastu, zostało pięciu. Prawie wszyscy zmarli, a ja żyję. Teraz to tylko chemia, wszędzie chemia, dlatego ludzie tak umierają. Na cmentarzu pełno młodych ludzi leży. A ja żyję.

Zrozumiałam, że ceni sobie życie i w ten sposób wyraża chwałę.

fot. Karolina Fechner

-Bo wie Pani, jakby nie było chemii, to dłużej żylibyśmy. Moja znajoma z mniaturowych pomidorów zrobiła przetwory. Ale to dobre. Jak taki człowiek głodny, to wie co dobre. Najgorzej jest przetrwać, jak już tak dwa dni nie ma co jeść i dostanie taką paczkę, jak ja, to idzie przetrwać. Bo ja też niosę reklamówkę, z jedzeniem- powiedział z dumą- Pani też ciężko nieść- stwierdził.

-Nie narzekam

-Bo wie Pani, wszystko nam zabierają, nic nie dają, państwo nam wszystko zabiera, nie ma za co żyć.

Poczułam, że wchodzimy w etap narzekania na system.

-Ach, co tu mówić o smutkach- zwróciłam się do nieznajomego i chciałam dalej pociągnąć swoją myśl, ale przewał mi.

-Bo tak jest, życie jest smutne. O, ja tutaj idę-
i skręcił w lewo, zniknął.

Tak to szybko się stało, że nie zdążyłam zareagować. Chciałam mu podarować seler, czy pora, może cukinię, ale zniknął. Poszłam swoją drogą.

.

                                                                                                Elzbieta  Żłobicka