Nikt nie ma prawa pytać mnie czy biorę leki.

          Jestem osobą lecząca się psychiatrycznie, chorującą psychicznie- jak zwał, tak zwał, nie dbam o nazewnictwo. Od lat dojrzałych towarzyszy mi świadomość, że choroba może powrócić. Bardzo ważny jest relaks i dbałość o zdrowe emocje. Ciągle mam na uwadze, żeby nie zadawać sobie kłamu i żyć w zgodzie ze sobą. To daje poczucie zdrowia i pogody. Czasami jest tak, że trzeba zmierzyć się z rzeczywistością, z problemem, z ludźmi i ich punktem widzenia. Nie jest łatwo bronić swojego zdania, jeśli całe życie szło się drogą ustępstw i źle pojętej pokory. Wypowiedzenie własnego zdania jest wówczas trudne i ja się tego właśnie uczę. Przeżywam ciężkie chwile, bo walczę z utartym sposobem myślenia, a wiem, że bronić się trzeba. To jest moim zdaniem właśnie dbałość o siebie. Zależności w jakie popadamy, a zwłaszcza te emocjonalne, przykrywają jasność patrzenia na sprawy i stajemy się wówczas łatwym łupem dla bardziej przebojowych, którzy nie „certolą się”, by walczyć o swoje, słusznie czy nie słusznie.

   Często spotykam się z zapytaniem czy biorę leki. Przepraszam, ale to jest moja sprawa i nic nikomu do tego. Nie ma prawa pytać nikt, oprócz lekarza prowadzącego. Jest to jedyna osoba, która mnie może o to zapytać. Wścibskość innych czy wynika z troski? Raczej z tego pierwszego. Czy ja pytam, czy ktoś bierze leki na cukrzycę czy nadciśnienie? Nie. Zachowanie prywatności w chorobie psychicznej jest bardzo trudne. Wciąż funkcjonuje przekonanie, że takie osoby wymagają stałego nadzoru różnych instytucji czy osób prywatnych. Osoba chorująca psychicznie nie może sama wychowywać dziecka- nadzór, nie może wziąć ślubu z drugą osobą lecząca się- musi być rozprawa sądowa, nie może wyjechać do uzdrowiska, chyba, że prywatnie. To są paradoksy. Dlaczego my chorujący psychicznie musimy mieć tyle kontroli? Ja rozumiem, że bywają osoby wymagające szczególnej troski i to jest zrozumiałe, że przebywają w ośrodkach, gdzie taką pomoc uzyskają, ale wiele osób żyje normalnie, dnia każdego, pracuje i nadzoru nie potrzebują, bo same dbają o siebie.  
   To przekonanie, że jesteśmy niebezpieczni jest irytujące. Kiedyś spotkałam się z określeniem:” Zabiła, bo była chora psychicznie” i takie stereotypy wciąż pokutują. Oburzyłam się oczywiście na to określenie. Niestety w mediach nagłaśnia się sprawy chorujących psychicznie, ale od tej najgorszej strony, a rzadko mówi się o tych pozytywnych sposobach działania. I Zawsze będę bronić osób leczących się, bo jest ich bardzo dużo, a które żyją w cieniu nawet samych siebie, byle tylko nie wydało się, że się leczą, czyli po mojemu- łykają leki, by żyć i żyć.

                                                                                                                                         Belka