Normalność- nienormalność

     Nie wiele wiem o tak zwanych chorych psychicznie. Zazwyczaj mijam ich na ulicy, nie wiedząc nawet o ich cierpieniu, chorobie, która - jak zdążyłem się zorientować z pobieżnych obserwacji - wciąga w swoją orbitę przede wszystkim rodzinę i przyjaciół delikwenta lub delikwentki. Nie ironizuję, staram się tylko zrozumieć, ile tak zwanej normalności jest na co dzień, w nas, osobach nie dotkniętych chorobą psychiczną? I dochodzę do wniosku, że wszyscy - bez wyjątku - balansujemy na granicy; normalność- nienormalność. Postarajmy się pamiętać o tym, gdy mijamy na ulicy osobę zachowującą się- według naszych norm- dziwnie, lub kiedy widzimy człowieka, któremu na pozór nic nie dolega, ale widać, że cierpi, zwija się wewnętrznie z „bólu”, bólu nie do wyobrażenia, którego nie pokona jedna tabletka! Ból duszy- tak sobie to nazwałem. Pragnąłbym, żebyśmy, my „zdrowi” byli bardziej normalni wobec osób dotkniętych chorobą psychiczną. Niby nic wielkiego, ale ileż jeszcze pracy przed nami. Ile uprzedzeń w nas samych?
Zdrówka życzę! Wszystkim!
                                                                                                                Docent-Andrzej Szymański