namawiam do polubień ;)

Witajcie.

Pamiętam, jak podczas ostatnich dziesięciu lat, w moim życiu spotykały mnie sytuacje, których nie potrafiłam znieść, bolały, a ponieważ dotyczyły sfer w których" normalny, zdrowy" człowiek, w ogóle się nie odnajduje, wstydziłam się tego, ukrywałam, tuszowałam łzy, chowałam badania lekarskie etc.. etc..Bałam się wybaczcie kolokwializm "nagonki" kościoła, i znajomych, nawet rodziny. Teraz, gdy emocje , smutek, żal, opadły, lub opadają, kiedy już jestem pogodzona z faktami, np o tym, że nigdy już nie urodzę dziecka i jedyna metoda dla mnie to in vitro, widzę, jak ważne jednak jest mówienie i łamanie stereotypów, bo przecież różne nieszczęścia osobiste dotykają nas wszystkich. Różnica polega tylko na tym, że te nieszczęścia są dla każdego inne, różne, i brakuje nam wyrozumiałości.Łatwo nam przychodzi osądzanie, kpienie- kpiny i szyderstwa wprost nienawidzę, - a gdy spotyka nas coś złego, chowamy się, ukrywamy, ... no tak w końcu sami tworzymy ŚWIAT IDEALNY...

Podobnie było z moją depresją, wstyd się przyznać przed samym sobą, a cóż dopiero przed innymi. Moja ukochana Szkoła, dzięki której poznaję techniki wspierania osób z różnymi zaburzeniami, Mój Duch Przyjazny, który uprzytomnił mi wręcz,że są inni  którzy mają podobnie jak ja...który pokazał mi ludzi, niemal na tacy podając, którzy chcą, potrafią, wiedzą jak, i mają wiele serca, aby pomagać, łamać właśnie te stereotypy, i pomagają otworzyć oczy na problemy społeczne, akurat tutaj generalnie chodzi o zdrowie psychiczne. Które jak wiemy z różnych źródeł, zaczyna szwankować w coraz szerszych kręgach. Niestety.

Dzięki Mojemu Duchowi Przyjaznemu, zaczęłam przełamywać swoje własne bariery
(zaczęłam do nich pisać, pisać dla siebie, mówić o nich, staję się bardziej otwarta i przestaję się wstydzić...),i O DZIWO- nic złego mi się nie stało z tego powodu.Wręcz przeciwnie- poczułam w sobie siłę,odwagę, chęć, radość, i może pewien rodzaj spełnienia? (...) A więc nie tylko łamią stereotypy środowiskowe, ale i pomagają ludziom z doświadczeniem "choroby psychicznej", uzależnień, czy innych, bo warto pomagać, warto chcieć, i warto się NIE WSTYDZIĆ.

Jestem zachłyśnięta działalnością Mojego Ducha Przyjaznego, cieszy mnie ogromnie ich sukces, choćby tutaj w wirtualnym świecie, gdzie mają tak wiele wejść, co świadczy o zainteresowaniu, o potrzebie takiej strony, Takiego Stowarzyszenia. Więc gorąco namawiam, nie bójmy się, pomagać, choćby polubieniem na Facebooku ( tam niestety jest nieprawdopodobnie mało polubień, w stosunku do wejść na Bloga) nie bójmy się, wklejać linki, mówmy, wspierajmy słowem, przekazujmy sobie informację  o MDP., piszmy  do nich- ZAWSZE MOŻNA ANONIMOWO.Czasem nawet nie zdajemy sobie sprawy, że udostępniając coś, inny ktoś, może zajrzeć, poczytać, i uzna że to dla niego, że to wspaniale, że odkrył taką stronę, Takie Stowarzyszenie. Że znalazł miejsce, które " wydobędzie jego wewnętrzne  słońce" na zewnątrz:))

Z uśmiechem pozdrawiam:)

                                                                                                    Agnieszka Andrzejczak   

mojduchprzyjazny@gmail.com