niedziela, 18 września 2016
Debata- Wrocław
14 września 2016 roku we Wrocławiu odbyła się debata dotycząca wdrażania programu ochrony osób doświadczających chorób psychicznych,w której wzięły udział organizacje działające na rzecz takich osób. Gościem specjalnym był Pan Olsen z Danii, gdzie opieka zdrowotna jest dobrze rozwinięta. Debata polegała na przybliżeniu problematyki zdrowia psychicznego i sytuacji osób chorujących psychicznie.
Omawiano aspekty społeczne, rodzinne, edukacyjne,prawne.
Z tego spotkania jasno wynika, że osoby chorujące są szczególnie narażone na stygmatyzację, odrzucenie, naznaczenie i dyskryminację.
Żyją w ubóstwie, nie są godziwie nagradzane, najczęściej tracą pracę
i nie mogą tej pracy ani odzyskać, ani potem znaleźć.
sobota, 10 września 2016
Kilka słów...
A teraz kilka słów, jak może być w rodzinie.
Czy ja śnię? Mamy dwudziesty pierwszy wiek, a ja mam wrażenie, że żyjemy w średniowieczu.
Ojciec Trafił do szpitala. Osiemdziesiąt sześć lat. Staruszek? Zawsze był młody duchem, jednak w ostatnich latach bardzo samotny. Ciągle powtarzał, że ma tyle dzieci a jest sam. Żalił się, że okradli go z wszystkiego co miał.
Już nie wspominał mamy. Żalił się na samotność, opuszczenie. Stale wracał do wydarzeń bolesnych.
Zabrali mu wszystko i sprzedali. Został nie dość, że sam, to jeszcze ogołocony z wszelkiego majątku.
Żył w żalu i bólu. Sam. Od czasu do czasu jedna z córek przyjeżdżała rozłożyć mu leki i?
Odjeżdżała pośpiesznie, tłumacząc się, że nie ma czasu. Bolało go, że jak był w szpitalu to rozkradziono mu wszystko. Kto? Rodzina-dzieci i zieńciowie. Samochodami podjeżdżali i zabrali wszystko.
Bolało go to do głębi. Wrócił do domu. Prawie pustego. Nie angażował się w żadne już prace.
Czy ja śnię? Mamy dwudziesty pierwszy wiek, a ja mam wrażenie, że żyjemy w średniowieczu.
Ojciec Trafił do szpitala. Osiemdziesiąt sześć lat. Staruszek? Zawsze był młody duchem, jednak w ostatnich latach bardzo samotny. Ciągle powtarzał, że ma tyle dzieci a jest sam. Żalił się, że okradli go z wszystkiego co miał.
Już nie wspominał mamy. Żalił się na samotność, opuszczenie. Stale wracał do wydarzeń bolesnych.
Zabrali mu wszystko i sprzedali. Został nie dość, że sam, to jeszcze ogołocony z wszelkiego majątku.
Żył w żalu i bólu. Sam. Od czasu do czasu jedna z córek przyjeżdżała rozłożyć mu leki i?
Odjeżdżała pośpiesznie, tłumacząc się, że nie ma czasu. Bolało go, że jak był w szpitalu to rozkradziono mu wszystko. Kto? Rodzina-dzieci i zieńciowie. Samochodami podjeżdżali i zabrali wszystko.
Bolało go to do głębi. Wrócił do domu. Prawie pustego. Nie angażował się w żadne już prace.
piątek, 8 lipca 2016
Zmieniamy stereotypy
 |
| „Piszę, bo czuję – tak jak Ty” - dyskusja na Wyspie Bolko (04.07.2016) [fot. Justyna Krzyżanowska/Radio Opole] |
 |
sobota, 2 lipca 2016
Mowa Rzeczy Bezużytecznych
25 czerwca 2016 o godzinie 17.00 odbyło się kolejne wydarzenie Mojego Ducha Przyjaznego.
A zaczęło się tak:
Dzień dobry. Nazywam się Elżbieta Żłobicka. Jestem Prezesem Stowarzyszenia Mój Duch Przyjazny, który wita wszystkich w Krapkowickim Domu Kultury na wystawie autorskiej Pani Barbary Wylęgały, zatytułowanej Co Mi w Duszy Gra. Dla tych, którzy nie wiedzą czym jest Stowarzyszenie Mój Duch Przyjazny, pragnę powiedzieć, że skupia ono i integruje różne środowiska. Skupia osoby tworzące w różnych dziedzinach artystycznych takich jak: poezja, malarstwo, muzyka, rękodzieło, fotografia i inne. Twórcami są osoby z kręgu chorujących psychicznie, depresji, z kręgu osób nie dotkniętych żadnymi schorzeniami, osób chorujących ogólnie, niepełnosprawnych.
Subskrybuj:
Posty (Atom)