niedziela, 13 stycznia 2013
czwartek, 10 stycznia 2013
poniedziałek, 7 stycznia 2013
Cd. Poznajmy się ....Sławomir Kuligowski
Lubię tych, których czasem życie nie lubi.
Sławomir Kuligowski – absolwent Akademii Teatralnej w Warszawie. Teatr traktuję, jako drogę dotarcia do ludzi i do ich zrozumienia. Ludzi traktuję jako partnerów i źródło inspiracji.
Interesują mnie osoby skomplikowane, nietuzinkowe, wielowymiarowe, a czasem trudne.
Takich ludzi spotykam w mojej pracy terapeutyczno-teatralnej w Ośrodku „Monar”
w Graczach i w Szpitalu Neuropsychiatrycznym w Opolu. Takich ludzi spotykam, jako wykładowca na Wydziale Arteterapii w Studium Animatorów Kultury we Wrocławiu. Teatr pozwala mi na zrozumienie siebie i ludzi którzy mnie otaczają, teatr pozwala mi wciąż być dzieckiem – zdziwionym
i wciąż zadającym pytania, zabłąkanym i poszukującym drogi. W teatrze szukam człowieka, poprzez teatr chcę z nim rozmawiać, bez masek i wyuczonych kwestii, w teatrze który maksymalnie zbliża się do życia, choć nim nie jest. Lubię teatr pytań, nie lubię teatru odpowiedzi.
Reżyser - Sławomir Kuligowski
piątek, 4 stycznia 2013
Moja depresja
Teraz prawie każdy ma depresję.
- Nie wymyślaj, pozbieraj się, weź się do roboty, zobacz jak wygląda w naszym domu,
co to za syf!!!!!
...a ja leżę i patrzę, słyszę, ale nie słucham... wszystko jest obok mnie, nie dzieję się tu...
Podnoszę głowę, rozglądam się, ale nic nie widzę ... wszędzie pustka...
Myśli przypływają i zagnieżdżają się w umyśle, nie chcą odejść... zaraz moja głowa eksploduje...
Dom, dzieci, mąż, rodzina, praca, znajomi, przyjaciele, ...a "ja"? gdzie jestem???
Czy w ogóle jestem???
Jak się podnieść z łóżka, gdy masz 40 stopni gorączki? Każdy teraz choruje na grypę, taki czas... „Spróbuj, weź się w garść !!!” Czy to dziwnie brzmi? Hmmm... wiele razy chory na depresję słyszał te słowa. Choremu z 40 stopniową gorączką nie każemy wstać, ale choremu na depresję każemy wziąć się w garść!!! Mówią to ludzie, którzy nie próbują nawet zrozumieć chorego w depresji, którzy nie widzą bólu,bo on jest ukryty głęboko, w środku, w duszy, w sercu.
Jeśli już jednak chory wstanie z łózka i coś zrobi, jest to dla niego ogromny sukces, i nawet gdy tylko odkurzy np. swój pokój należy mu się szacunek i pochwała. Nie powinien słyszeć, że nie ma za co Cię chwalić, bo to normalna rzecz.
A co jest w naszym życiu "normalną rzeczą ?” Co jest normą normalności?
Czy normalne jest to, że nie mam siły, by posprzątać w domu, bo ciężko pracowałam?
Czy może normalne jest to, że nie mam siły pracować, bo jestem chora?
Co jest normalnością? Grypa czy depresja? Przyjmowanie leków psychotropowych,
czy leków na nadciśnienie?
Każda nasza normalność, powinna być normalnością innych, tych „normalnych”....
Fototechnik - Karolina Fechner
Subskrybuj:
Posty (Atom)